Kunta kinte island

De volgende dag volgde het serieuze en zeer treurige werk. Een stap terug de geschiedenis in; de zwarte bladzijde van alle volkeren die zich d.m.v. de slavenhandel verrijkt hebben.
We gingen naar Juffureh , Albreda en James Island, de laatste ook bekend onder de naam Kunta Kinte Island.
Dit eiland ligt midden in de rivier the Gambia. Dat deel waar het water nog woest en zout is. Door al dat zout, groeit er niets op het eiland.
Nou ja, bijna niets....de indrukwekkende baobabs doen het hier goed, en ook de schaamte groeit hier. Als het goed is tenminste!!!

De weg naar voornoemde dorpen was lang en stoffig. Eerst weer met de ferry naar de noordbank van de rivier, en dan nog een rit verder het land in. De chauffeur met four-weel-drive was helaas naar de verkeerde ferry gereden, ergens halverwege het land.
Gelukkig was zijn zoon er om het probleem op te lossen met een hele gewone , iets te smalle personenauto.
Dat hebben we geweten!!!!! Tegen elkaar aangeplakt door de hitte, ramen open voor iets verkoeling en het binnenlaten van kilo’s rood stof hebben we zo, off-road, een behoorlijk lange tijd van het mooie landschap kunnen ‘genieten’.
Dit leverde méér dan wandelende nieren op; ik weet nog steeds niet of al mijn ingewanden weer op de juiste plek zitten!

Bedekt met stof en volledig door elkaar gerammeld begin je dan aan deze zware excursie. Aan het verhaal van de geschiedenis waar we ons voor moeten schamen met z’n allen, slavernij, maar wat helaas nog steeds voorkomt op deze wereld.
Het verhaal van de gids was lang en zéér indrukwekkend. Ik ga èn kan dit ook niet helemaal herhalen. Wie het van a tot z wil weten, moet zelf op zoek.

Voor we in het bootje stapten naar Kunta Kinte Island, werden we gewezen op een rechthoek van steen, geplaatst op een grote boog. Hierover later meer.
Dan mèt kapitein en 3 scheepsjongens, onze eigen gids en de gids van dit specifieke gebied in een klein bootje de oversteek maken. Alleen het instappen is al een hele klus.
En dan de overtocht naar het eiland waar slaven ‘op voorraad’ werden gehouden. Waar zij werden uitgehongerd en ziek gemaakt, omdat alleen de allersterksten meegingen naar ‘de nieuwe wereld’ aan de andere kant van de oceaan. Degenen die niet zo ‘fortuinlijk’ waren, stierven op het eiland door honger, ziekte of marteling. Een afgehakte voet of zelfs vierendelen was niet ongewoon.
Vóór de overtocht met grote zeeschepen begon, was er voor de zieke slaaf nog een zogenaamde kans terug te mogen keren naar zijn of haar dorp. Zij mochten, zo verzwakt als ze waren, zwemmen door het woeste water naar het vaste land en moesten aldaar de hiervoor genoemde rechthoek aanraken.
Vanaf het eiland lijkt dat te doen; in werkelijkheid moet je minstens 3 meter lang zijn om dit te kunnen.
NIEMAND haalde de overkant.

Vanaf het water zie je wat er over is van het slavenfort. Op dit moment is door erosie al 70% van het eiland verdwenen en van het fort en het slavenhuis vinden we ook alleen nog restanten. Het zoute water knabbelt langzaam aan een geschiedenis die we absoluut niet mogen vergeten.
Het Prins Claus fonds heeft een aantal jaren geleden geld gegeven om het eiland te beschermen tegen verder verval. Helaas is dit geld tot op de dag van vandaag nog niet op de juiste plek terecht gekomen.

Eenmaal op het eiland ‘voel’ je de historie. Hier zonder schaamte èn eerbied voor de gestolen levens rondlopen, kan absoluut niet.
We hebben het zeer kleine vertrek gezien waar opstandige slaven vastgeketend waren, het minimaal 10x zo grote vertrek van de baas van het eiland, de warme stoffige binnenplaats waar slaven de militairen moesten vermaken , de open put alwaar de gevangen regenwater vol bacteriën uit konden halen. Het was kiezen: omkomen van de dorst of ziek worden van het vervuilde water.
De alom aanwezige Baobab’s ‘dragen’ dit verhaal van weleer.

Na een tijd rondlopen, luisterend naar de gids hebben we de blik naar binnen gericht.
We maken nog wat foto’s en stappen dan in het bootje op weg naar het kleine, maar indrukwekkende museum.

Een zware maar welbestede dag!